15 sierpnia 2019 oficjalnie wystąpiłam w Kościoła Katolickiego. Mam na to papiery.
Pochodzę z rodziny umiarkowanie wierzącej. Babcia stosowała się dokładnie do zaleceń Katechizmu – w niedzielę do kościoła, przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym komunię świętą przyjmować, odfajkowane, zbawienie checked. Jeśli jest Niebo, to babcia spotka tam swoich najbliższych, których wybiła wojna i niesprzyjające okoliczności i, jak mówił Błażej Pascal, zyska wszystko, a jeśli nie ma nie straci nic.
Mała poganka
Zostałam ochrzczona jak wszyscy albo przynajmniej znakomita większość. Trochę później niż standardowy Polak-katolik, bo miałam dwa lata i wiałam po całym kościele. Ksiądz podobno potem powiedział, że broniłam się przed chrztem jak pierwsi chrześcijanie. Ha ha. Bardzo śmieszne.
Moja niewierząca, agnostyczna matka, wychowywała mnie w szacunku do wiary, ale całkowicie bez przekonania. Czasem do “kaksiółka” mnie zabierała, jakiś paciorek mówić kazała, ale całość była umiarkowanie intensywna. Dość powiedzieć, że jak jako trzylatka spadłam z huśtawki w grząskie błocko, matka postanowiła mnie zdyscyplinować i odwołując się do sił nadprzyrodzonych poinformowała mnie, że oto właśnie pokarała mnie Bozia, bo miałam na huśtawkę nie iść. „Ale wstrętna ta Bozia” skomentowałam i na tym się skończyła moja wiara w ingerencję czynników nadprzyrodzonych.
Ochrzczona i posłana do pierwszej komunii miałam z Kościołem coś w rodzaju paktu o nieagresji. On ode mnie nic nie chciał, a ja od niego. Czasem wpadałam na Pasterkę albo posłuchać organów w jakimś ładnym kościele, ale z religijnych uniesień najbardziej ceniłam chłód średniowiecznych katedr.
Z czasów bywania w kościele źle wspominam poczucie winy, które miałam, że nie mogę sobie przypomnieć żadnych grzechów, bo przecież wszyscy ludzie są tacy strasznie grzeszni, więc ja jeszcze bardziej, bo nawet nic mi do głowy nie przychodzi. Grzeszna ośmiolatka.
Dorastałam w latach ‘80, kiedy chodzenie do kościoła było manifestacją. Więc chodziłam, bo MY w kościele, a ONI w partii. Jakoś w okolicy matury i końca wyraźnego podziału na my/oni chodzić do kościoła przestałam.
Balansowałam między wspomnianym już Pascalem, a chłodnym ateizmem. Z racji samozaparcia matki miałam maturę z religii, którą mi chyba z łaski dał najtolerancyjniejszy ksiądz jakiego znałam, bo nie rokowałam i on to wiedział. A ja wiedziałam, że wie.
Syna ochrzciłam dla świętego spokoju
Przepraszam cię, Jakubie, byłam miękką kiszką. Moja niewierząca matka cisnęła, że dziecko musi wzrastać w religii , będą mu dokuczali w szkole, bo dość, że mięsa nie je i rodziców ma silnie paczworkowych. Teraz wiem i wam też mówię: dziecko nie musi wzrastać w religii, nikt mu nie będzie dokuczał, a jeśli będzie chciał dokuczać, to kij znajdzie.
Najtolerancyjniejszy ze znanych mi proboszczów, jeden z tych Dobrych Księży™, Jakuba ochrzcił, a pani kancelistka nie omieszkała mnie poinformować, że ksiądz Indrzejczyk, to chrzci wszystkie nieślubne dzieci, z całej Warszawy się zjeżdżają.
Sporo po chrzcie Jakuba, a zanim Indrzejczyk został kapelanem Lecha Kaczyńskiego i zginął w katastrofie smoleńskiej, spotkałam go przypadkiem. Zapytał mnie wtedy, czy chodzę do kościoła gdzie indziej, czy „mam własne przemyślenia”. Miałam własne, dość konkretne przemyślenia, ale doceniłam delikatność formy w tym pytaniu.
Całkowity brak potępienia, czy nacisku w bańce w której się poruszałam sprawił, że traktowałam kościół jak nieszkodliwą ciotkę, którą się spotyka raz do roku na imieninach, a ona wtedy opowiada śmieszne rzeczy i deklamuje wiersze Gałczyńskiego.
Doktrynę katolicką znam dość dobrze, co nie raz później mi się przydało, ale traktowałam ją równie poważnie jak wiarę w pierzastego węża Quetzalcoatla, przeczytane książki uświadomiły mi, że religia to skomplikowany twór spajający potrzebę wspólnoty i regulacji społecznych, a redukujący strach przed śmiercią. Nic atrakcyjnego. Świątynie Jowisza były większe, a Amon Ra umierał codziennie i o poranku zmartwychwstawał, a religie starożytnego Egipty trzymały się 4000 lat i miękko morfowały.
Mam mnóstwo wierzących przyjaciół z którymi zgadzaliśmy się w kwestii pryncypiów i rzeczy ostatecznych, acz ziemskich, że należy być uczciwym człowiekiem, pomagać słabszym, szanować bliźnich, być dobrym dla zwierząt, płacić podatki i nie narzucać innym swoich przekonań. Tyle, że oni chodzili do kościoła, a my nie.
Tak było do czasu, kiedy te cudze przekonania zaczęły wchodzić w moje życie. Krzyże wiszące wszędzie i msze z okazji rozpoczęcia roku szkolnego, były irytujące, ale wydawały się względnie nieszkodliwe. Kolejne wizyty Naszego Papieża, nawet ciekawe społecznie.
I coś się zmieniło
Kościół z sojusznika w walce z „Komuną” i nudnej ciotki deklamującej ciągle te same wiersze, stał się agresorem. Zaczął wchodzić bezpośrednio w moje życie, zdrowie, portfel. Sejm nie zgodził się na refundowanie leków antykoncepcyjnych. Żaden z siedmiu grzechów głównych nie mógł się równać straszliwej zbrodni jaką stało się kochanie człowieka tej samej płci. In vitro stało się grzechem. Aborcja z zabiegu medycznego, czasem ratującego życie, stała się grzechem śmiertelnym, obłożonym ekskomuniką i główną osią podziałów społecznych. Długo nie rozumiałam dlaczego kompromisu aborcyjnego z Kościołem Katolickim nie możemy wzorować na kompromisie transfuzyjnym, jaki państwo ma zawarty ze Świadkami Jehowy. Oni uważają transfuzję za grzech, więc nikt im jej nie robi.
Okazało się, że dajemy się gotować, jak te żaby albo jak kobiety w drastycznie bolesnej „Opowieści Podręcznej”. Kościół oszalał na punkcie naszej seksualności, wśród moich znajomych pojawili się proliferzy i uczestnicy Marszów Niepodległości, ja pożeglowałam w stronę pro-choice, elegiebetu i lewicy. Zradykalizwaliśmy się i już nie dało się rozmawiać.
Jak się wypisać z Kościoła?
Przynależność do Kościoła zaczęła mnie uwierać. Z jednej strony od lat byłam ateistką, wiarę traktowałam równie poważnie jak wiarę we, wspomnianego już, pierzastego węża Quetzalcoatla, a z drugiej co chwila słyszałam, że 97,7% społeczeństwa jest katolickie. Postanowiłam się wypisać.
Kilka lat luźno nosiłam się z tą myślą, uznając, że ani mnie Kościół ziębi, ani grzeje, aż wiatru w żagle nabrał abp Marek Jędraszewski. Słuchałam o tęczowej zarazie (to moi przyjaciele), że aresztowanie kardynała pedofila, to prześladowanie chrześcijan, że prawdziwa rodzina, to małżeństwo, a ja z nieślubnym dzieckiem i tym samym partnerem od 20 lat jestem cywilizacją śmierci.
Słuchałam straszenia, że ‚Halloween’ sięga do pogańskich obchodów święta duchów i celtyckiego boga śmierci, a z dyni można zarazić się demonem. Z niedowierzaniem przecierałam oczy widząc, jak Jego Eminencja powołuje się na kronikę Kpinomira, spisaną przez Rechotosława, z której arcybiskup wywodzi wniosek, że Mieszko po ślubie z Dobrawą dokonał chrześcijańskiej rewolucji obyczajowej i oddalił siedem pogańskich żon Całusławę, Biustynę, Błogominę, Udowitę i Pieściwoję oraz bliźniaczki Rębichę i Pępichę.
A jak już przestałam się śmiać, dowiedziałam się, że jestem ideologią żęder i czerwoną, czy też tęczową, zarazą. To nie były niszowe wystąpienia Natanka, czy Międlara. To wypowiedzi wysoko postawionego hierarchy, autorytetu moralnego, profesora nauk teologicznych, zastępcy przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, arcybiskupa metropolity krakowskiego, mianowanego przez światłego papieża Franciszka. Miałam dość.
Jak wygląda apostazja
Z internetu pobrałam dokumenty, wypełniłam. Dla zainteresowanych spisuję w punktach:
- Bierzesz z parafii świadectwo chrztu.
- Wypełniasz dokument Oświadczenie woli: Akt Apostazji.
- Podobno już nie trzeba, ale dla świętego spokoju znajdujesz dwóch ochrzczonych świadków, którzy podpisują dokumenty.
- Wypełniasz Rezygnację z członkostwa w Kościele rzymskokatolickim będący odwołaniem do RODO, na podstawie którego, oczywiście, cię nie wykreślą, ale nie mają również prawa cię liczyć do tych 97,7%.
- Dokumenty drukujesz w trzech egzemplarzach, świadectwo chrztu kserujesz.
- Idziesz ze świadkami do kościoła, gdzie ty, świadkowie i proboszcz podpisujecie trzy kopie. Dwie zostawiasz w parafii, obie muszą być zawiezione do Kurii. Jedna potem wraca do ksiąg parafialnych. Jedną zabierasz, żeby mieć dokument, jeśli coś by nie zadziałało.
- Ksiądz ma obowiązek poinformować cię, jakie prawa tracisz poza zbawieniem. Nie możesz być rodzicem chrzestnym, świadkiem na ślubie kościelnym i nie pochowa cię ksiądz.
- Mniej więcej po miesiącu z kurii przychodzą podpisane dokumenty z numerem kancelaryjnym.
- Prosisz w parafii o wydanie dokumentu poświadczającego odejście z Kościoła, koniecznie z tym numerem. Ja dostałam świadectwo chrztu z adnotacją Anna-Maria Siwińska dokonała apostazji poprzez formalny akt wystąpienia z kościoła rzymskokatolickiego. Nr 2186/s/2019
- Jesteś apostatą.
Co po apostazji?
Piekło się nie otworzyło, woda święcona nie syczała, jak wychodziłam z kościoła. Myślałam, że to formalność bez znaczenia. Ale okazało się, że pierwsze dni czułam, jakby ktoś zdjął mi głowy duży ciężar. Duże słowa, ale poczułam się wolna. Katedry dalej oglądam, zdjęcia kościołów nie są prześwietlone.
Moja parafia, to jedno z tych „dobrych” miejsc. Rozmowa zarówno z proboszczem, jak i z kancelistką była nadzwyczaj uprzejma, dotyczyła głębokiego humanizmu, miłości bliźniego, wartości uniwersalnych i mojego głębokiego przekonania, że warto być dobrym na ziemi, bo raczej nie będzie za to ani kary, ani nagrody, więc szkoda byłoby ten czas zmarnować, drugiego życia nie będzie. Kancelistka wyglądała na zmartwioną.
Operacja wydawania dokumentów przebiegła w przyjaźni, pani kancelistka i proboszcz po rozmowie ze mną ubolewali, że Kościół traci „wartościową osobę o głębokich przemyśleniach i rozległej wiedzy”. Mimo, że starałam się być naprawdę UROCZA, to powiedziałam, że Kościół ciężko na to zapracował.
Grzechy Kościoła
Wkurzają Cię doniesienia o kolejnych molestowanych przez księży dzieciach, czytasz co pisze Katarzyna, która jako 12-latka była miesiącami gwałcona przez księdza z zakonu Chrystusowców, nie możesz patrzeć na złą wolę episkopatu i przenoszenie z parafii do parafii i czujesz się bezsilny? Nie jesteś bezsilny, możesz bardzo dużo. Bez Ciebie nie będzie kościoła. I bez ciebie. Bez ciebie też. I pana z tyłu. I pani.
Po apostazji nie legitymizujesz ich nadużyć coniedzielną obecnością w kościele. Tak, wiem. Twój kościół jest ok, a ksiądz Pipsztycki to złoty człowiek. #NotAllPriests. Oczywiście. Ale ten kościół, to nie ty, twoja rodzina, moja przyjaciółka z KiK i połowa Gazety Wyborczej (tak, tak, tej samej), to Jędraszewski, Hoser, ksiądz Andrzej Dymer ze Szczecina, ksiądz Michał Moskwa z Tylawy (ten bioterapeuta z rękami w dziecięcych majtkach, którego „ciumków” bronił najnowszy sędzia TK Stanisław Piotrowicz) czy wreszcie ksiądz Henryk Jankowski, Marcial Maciel Degollado czy Józef Wesołowski. [1]
Nie musisz się już wstydzić za wypowiedzi, że dziecko „lgnie i wciąga” (abp Józef Michalik, październik 2013) czy usprawiedliwiania pedofili, bo rzekomo dzieci same wchodziły do księżowskich łóżek, bo „ich życie intymne potrzebowało wcześniejszego zaspokojenia” (ks. Ireneusz Bochyński w odpowiedzi na wypowiedź Józefa Michalika, październik 2013). Możesz też obejrzeć film Sekielskich bez poczucia winy, że cokolwiek cię z tymi zwyrodnialcami łączy. Nie zastanawiasz się za długo, dlaczego suspendowany jest Wojciech Lemański, a zakaz wypowiadania się ma Adam Boniecki.
Z pewnym rozbawieniem czytasz wypowiedzi jezuity Grzegorza Kramera. To tzw. światły ksiądz, ten z tych dobrych, tolerancyjnych, rozmawiających z ateistami i innowiercami. Flirtuje z Gazetą Wyborczą. Nielubiany przez ortodoksów. Tymczasem przy okazji „bezczeszczenia hostii” (Bełchatów, listopad 2019) ten dobry zakonnik bez cienia wstydu rozważa, czy w sytuacji granicznej ratowałby opłatek czy człowieka. Co więcej, żeby tę świeczkę i ogarek, nie daje konkretnej odpowiedzi na to pytanie, żeby puścić oko do przyjaciół z liberalnych mediów, a z drugiej strony nie podpaść swoim przełożonym, bo go suspendują za ratowanie cywila zamiast przeobrażonego Pana Jezusa. Ale możemy mieć nadzieję, że jeśli będziemy tonąć w szambie wraz z hostią, to Grzegorz Kramer nie będzie się jednak za długo zastanawiał.
A my dalej na poważnie rozmawiamy z ludźmi, którzy mówią: „trzynastolatek przy policji tłumaczył, że bolał go ząb i dlatego wypluł Pana Jezusa i schował do kieszeni” … i nie umieramy ze śmiechu. Gdyby ktoś mówił o skrzatach szczających do mleka zapewne nie potraktowalibyśmy tego z należną powagą. A wyplutego Pana Jezusa łykamy jak gęś kluskę. Znaczy właśnie nie łykamy, tylko chowamy do kieszeni… A zresztą, nieważne…
Po apostazji nie przestaje to wszystko wkurzać, ale wkurza tak samo jak inne zło świata: obrzezanie dziewczynek w Afryce, mordowanie innowierców we wszystkich religiach świata, tortury. „Nie w moim imieniu” nabiera całkowicie innego znaczenia.
Chcesz być apostatą?
Jeśli jesteś ochrzczony, nie wierzysz w Boga i przeszkadza ci, że funkcjonariusze Kościoła szczują na twoich kolegów, nie pisz buntowniczych postów w internecie. Nie kłóć się z babcią przy wigilijnym stole. W kościołach, jak w każdej instytucji głosuje się nogami. Wypełnij papiery i się wypisz. Gotyckie katedry tego nie poczują. Jeśli wierzysz, zastanów się ile dobra zostało w tej instytucji, ile miłości bliźniego.
Teraz, jak słyszę kolejne bzdury albo skandaliczne słowa na temat moich przyjaciół z elgiebetu, osób nieheteronormatywnych czy dzieci z in-vitro i ich rodziców, to wiem, że panowie w koronkach i sukienkach, rzymskich strojach i śmiesznych czapkach, nie mówią w moim imieniu. Od 15 sierpnia nie zaliczam się do 97,7% społeczeństwa. Nie jestem członkinią Kościoła Katolickiego. Nie tęsknię.
[1] Książki z których korzystałam:
Radosław Gruca; Hipokryzja. Pedofilia wśród księży i układ który ją kryje
Bożena Aksamit, Piotr Głuchowski; Uzurpator. Podwójne życie prałata Jankowskiego
Frédéric Martel; Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie
Franca Giansoldati; Demon w Watykanie Legioniści Chrystusa i sprawa Maciela
zmiętoszony kajecik neurotyka 