Jak to z Nokią było

W sobotę zadzwonił do mnie Plus GSM. Nawet nie tyle Plus, co jakiś re-seler i nie tyle do mnie, co do tej damy, co jest moją macią. Ponieważ mać potrzeby telefoniczne ma mniej wysublimowane niż ja, przedłużenie umowy w zamian za telefon w jej przypadku sens ma. Matka przybieżała do mnie, żebym rozmowę przeprowadziła, telefon i taryfę jej dobrała i całość dopięła, bo jej potrzeby znam lepiej niż ona i dialektem władam. Miła panienka, która się przedstawiła jako Monika Leszczuk/ak[1], zastrzegła na wstępie, że rozmowa będzie nagrywana. Postrzegam to obecnie jako bardzo cenną informację. Trochę mnie zdziwiło, że dzwonił kierunkowy +71, ale nie bądźmy drobiazgowi, dolnośląskie też musi z czegoś żyć.

Przeprowadziłyśmy miłą rozmowę, pani Monika okazała się pomocna i kompetentna. Do tego stopnia pomocna, że zdecydowałam się umowę mojej matce przedłużyć, taryfę nieco obniżyć, pakiet internetowy dokupić i telefon zamówić. Nokia 302 Asha za 49,90. Sama przyjemność. Ustaliłyśmy kolor, sposób przekazania, słowem cud, miód i orzeszki. Ziemne w tym przypadku, o czym za chwilę.

Na fali entuzjazmu, że wreszcie zadzwonił do mnie ktoś, kto wie o czym mówi wypytałam jeszcze panią Monikę o ewentualne przedłużenie mojej umowy. Niestety dalej nie ma opcji mało gada/dużo klika i nie da się zamówić małego abonamentu z dużym pakietem internetowym. Znaczy da się, ale się trzeba przy tym kurczowo trzymać starej taryfy.

Podekscytowani jak tchórzofretki na sterydach umówiliśmy telefon na wtorek.
I tu następuje clou. W poniedziałek w godzinach popołudniowych zadzwonił do maci pan, celem dokładnego umówienia kuriera. Popołudniu, po 16, przywiezie umowę, trzeba podpisać, dziękuję, proszę, buzi, buzi. Ach i jeszcze drobiazg. Telefon kosztuje nie 49,90, tylko 99,90, czy pani się zgadza. Pięćdziesiąt złotych, nie majątek, oczywiście moja nieasertywna matka się zgodziła. Szczęśliwie pochwaliła się tą zgodą w okolicach kolacji, między zmywarką a czajnikiem, mną a Byśkiem, Scyllą i Charybdą. I wtedy eksplodowało piekło.

Nie wiem kto głośniej krzyczał, ja czy Bysiek, ale na dwa głosy (cholerny bachor po mutacji przekrzykuje mnie bez trudu, a do tego ma piwniczny sznaps-baryton), zaczęliśmy matce AKA babce, tłumaczyć, że ma kategorycznie tej umowy nie podpisywać, oddzwonić pod numery, które się wyświetliły i anulować zamówienie, a jeżeli się nie uda uciec z domu.
Mać stawiała nieznaczny opór, bo już się na podmiankę telefonu nastawiła, ale przekonać się dała, zwłaszcza, że przysięgłam uroczyście, że pojadę z nią w Aleje Jerozolimskie i bez żadnych pośredników w Plusie jej telefon kupię. Mimo, że wiąże się to z utratą fragmentu weekendu.

Pięćdziesiąt złotych nie majątek. Telefon za stówkę, nie dramat. Prawdopodobnie, gdyby pani Monika tę stówę zaproponowała mi od razu, to bym ją łyknęła jak młody pelikan. Ale akcja promocja i telefon ze sprostowaniem ceny to zagranie dość paskudne.
Wrodzona dobroć sprawia, że naprawdę, chciałabym wierzyć, że się zwyczajnie pomylili. I nawet dość długo tak myślałam. Do czasu, aż sprawdziłam na stronie Plusa ceny telefonów. Od tego momentu pikanterii całej historii dodaje fakt, ten sam telefon, dla nowych abonentów, w tej samej taryfie kosztuje 69,90, więc doprawdy nie wiem za co nie znany mi konsultant doliczył sobie trzydzieści złotych, ale poczułam się przez chwilę jak klient Amber Gold przed nadchodzącą podróżą.

[1] Nie mam pamięci do nazwisk, ale mam paskudny zwyczaj notowania personaliów rozmówców. Tyle, że niewyraźnie.