Pilnie studiuję fanpage „Janusze tatuażu”. Na własną odpowiedzialność wchodzicie! Troszkę to turpizm, a troszkę kontestacja, bo nie bardzo radzę sobie z estetyczną stroną trwałego uszkadzania. Kiedyś o tym napiszę. Przy okazji więc pozyskałam wiedzę, że ktoś sobie zrobił tatuaż: nie byłbym sobą, gdybym był kim innym. Ogłuszające.

A potem zobaczyłam na facebooku, że w pisaniu bardzo pomaga pisanie. I pomyślałam, że nie bardzo mam wyjście.

I właśnie przez to neurastenia cała i stąd ja tutaj.
Nigdy się nie przeprowadzałam. To chyba podobne uczucie.

Przechodź spokojnie przez zgiełk i pośpiech.
Pamiętaj, jaki spokój można znaleźć w ciszy.
O ile to możliwe bez wyrzekania się siebie,
bądź na dobrej stopie ze wszystkimi.
Wypowiadaj swoją prawdę spokojnie i jasno.
Wysłuchaj innych, nawet tępych i nieświadomych,
oni też mają swoją opowieść.
Unikaj głośnych i napastliwych, są udręką ducha.
Porównując się z innymi możesz stać się próżny i zgorzkniały.
Zawsze bowiem znajdziesz lepszych i gorszych od siebie.
Niech twoje osiągnięcia zarówno jak i plany będą dla ciebie źródłem radości.
Wykonuj z serca swą pracę jakakolwiek byłaby skromna,
ją jedynie naprawdę posiadasz w zmiennych kolejach losu.
Bądź ostrożny w interesach. Na świecie bowiem pełno oszustwa.
Niech ci to jednak nie zasłoni prawdziwej cnoty.
Wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów
i wszędzie życie pełne jest heroizmu.
Bądź sobą. Zwłaszcza nie udawaj uczucia.
Ani też nie podchodź cynicznie do miłości,
albowiem wobec oschłości i rozczarowań,
jest ona wieczna jak trawa.
Przyjmuj spokojnie, co lata doradzają,
z wdziękiem wyrzekając się rzeczy młodości.
Rozwijaj siłę ducha, by mogła osłonić cię w nagłym nieszczęściu,
lecz nie dręcz się tworami wyobraźni.
Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności.
Obok zdrowej dyscypliny, bądź dla siebie łagodny.
Jesteś dzieckiem wszechświata –
nie mniej niż drzewa i gwiazdy.
Masz prawo być tutaj.
I czy to jest dla ciebie jasne czy nie,
wszechświat jest bez wątpienia na właściwej drodze.
Tak więc żyj w zgodzie z Bogiem,
kimkolwiek ci się on wydaje.
Czymkolwiek się trudzisz i jakiekolwiek są twoje pragnienia
w zgiełkliwym pomieszczeniu życia,
zachowaj pokój ze swoją duszą.
Przy całej swej ułudzie, znoju i rozwianych marzeniach
jest to piękny świat.
Bądź uważny. Dąż do szczęścia.

Anonimowy tekst z 1692 roku
znaleziony w starym kościele Św. Pawła w Baltimore

Tylko, że nie.

• Późno wstając i długo siedząc w pracy — będę udawała, że wcale nie robi się ciemno w porze obiadu.
• Cztery razy w tygodniu chodząc na pilates i stretching z elementami tortur — nic tak nie koi bólu istnienia, jak bolące mięśnie brzucha.
• W weekendy chodząc na ściankę, w czym mięśnie brzucha nie zaszkodzą — jeszcze nie wiem, czy lepiej utworzyć #crocsteam i poszukać gumowego sponsora czy #geriateam i zrekrutować moich kumpli sprzed 25 lat. (Why not both?)
• Planując zimowy wyjazd na skitury w Beskidy i wczesnowiosenny na narty w Alpy — mam nowe narty, które kupiłam używane i nie zawaham się ich użyć.

Poza ty, nie przeszkadza mi, że zimno i piździ. Cholernie przeszkadza mi, że ciemno. Może jednak wymienię te energooszczędne ledy na żarówki do marihuany chryzantem i będę w spokoju próbowała uruchomić fotosyntezę.

Mam dzień po dniu spisane, co robiłam od 1981 roku. Czasami nie wszystko, bo nie notuję jak jest źle. Do czasu miałam tzw. Kalendarzyki Domu Książki, ostatnio Moleskiny. To chyba coś z pogranicza jakiegoś natręctwa, bo wydaje mi się, że jeśli czegoś nie zapiszę, to ginie na zawsze. Co by tłumaczyło, dlaczego nie zapisuję rzeczy, które chcę, żeby zginęły.

W epoce wczesnego komputera, kiedy bawiło mnie samo klepanie literek pracowicie przepisałam w kalendarz dwadzieścia lat mojego życia. Niestety w formacie, który okazał się martwą gałęzią ewolucji, na szczęście eksportowalną do TXT.

Oczywiście wraz z nastaniem ery chmurzasto-cyfrowej przeprowadziłam się w sieć. Moleskin teraz służy mi do notatek i na wyjazdy. Tyle, że era cyfrowa przyniosła nowe wyzwania. #acojeśli Gógiel zamknie kalendarz? #acojeśli skończy się prąd? Tyle pytań, znikąd odpowiedzi.
Nauczyłam się robić backupy zawartości gógla w plikach tekstowych. Nauczyłam się zgrywać do tych samych plików tekstowych feed z Foursquara. Nauczyłam się synchronizować to wszystko. Drugi stycznia zazwyczaj spędzam na eksporcie poprzedniego roku. Co zabawniejsze, system kodowania dał się przenieść miękko w znaki ascii (# PP) (*) (^^) — nihil novi sub sole.

Ostatnio przysiadłam nad plikami tekstowymi z lat 1981-1986 i metodą analizy porównawczej wykombinowałam jak można zamienić bazę w formacie
dd-mm-rrrr [wydarzenie] w wersję którą zaimportuje Gógle Kalendarz.
Poklepałam się z uznaniem po ramieniu i wciągnęłam do Excela lata 1987-2002.
O ile można przyjąć, że jako nastolatka byłam oszczędniejsza w notatkach, tak póxniej się nieco rozkręciłam. Baza okazała się mieć 18.000 rekordów. Słownie osiemnaście tysięcy.
Do tego nie jest w ascetycznym formacie, a nieco barokowym, czyli:
dd-mm-rrrr [wydarzenie]
[wydarzenie2]
[wydarzenie3]
Gdzie niejednokrotnie kolejność wydarzeń nie jest bez znaczenia.

Pozostaje mi w długie zimowe wieczory uporządkować „z palca” piętnaście lat mojego życia. Przy okazji muszę się oprzeć pokusie orwelizacji kalendarza i nie wywalać stamtąd wydarzeń i osób o których nie bardzo chcę pamiętać.

Nie mam żalu, bo jak jest zima, to musi być zimno, pani kierowniczko. Nie mam żalu, że deszcz, śnieg, plucha, czapka, szalik, rękawiczki, opony zimowe i łańcuchy. Trochę mam żal o posolone ulice, ale to nie do natury, tylko do rodaków.

Mam żal do kąta nachylenia osi ziemi względem płaszczyzny ekliptyki. Bo tak.
Bo nienawidzę wstawać jak jest ciemno, nienawidzę wychodzić z pracy jak jest ciemno.
Kupię chyba skrzynkę żarówek emitujących światło w takim kolorze jak światło dzienne i zrobię sobie Mulę Rurz. Czy co tam było całe żarówkami obwieszone.

A fotosyntetyzować i tak się nauczę.
Fotosynteza jest inspirująca.